Nagtindug ang bata atubangan sa daghan’g katawhan
Nagpaki-lu-uy nga siya imu’ng hatagan,
Pan ug tubig alang sa iya’ng naghilab nga tiyan;
Nga pila na ka adlaw nga wala nasudlan.
Nagkagidlay ang bisti ug hubu ang ila’ng birhin’g ti-il
Sa init sa adlaw sila wala kapuyi ug pasiril;
Wala panumbalinga ang mga tawu nga kanila misungug
Hugaw sa katilingban, mau kana ang ila’ng kanunay nga madungug.
Diyus ku! Nganu’ng mau man kini ang ila’ng kapalaran?
Ha-in man di-ay ang imu’ng gisa-ad nga para-isu alang sa tanan?
Naga-id sa kakabus ug kahakug sa kwarta ang nipatigbabaw
Sa yuta’ng makasasala ug nagpadayun ang pagka-pawung sa kalinaw.
Sulti-i ku, Ginuu, kung angayan pa ba kami sa imu’ng kalu-uy,
U sama nala’ng ba kami sa bata nga nanglimus ug nagpakilu-uy?
Kung imu man nga ipahamtang kanamu ang silut sa amu’ng pagka-makasasala
Andam ku, kay aku nasayud nga mau kini ang bugti sa amu’ng pagpasipala.
Comments